Podsumowanie:

Ogólnie wyprawa wyjątkowo udana. Najbardziej cieszy fakt że w końcu ruszyliśmy z miejsca po tak długiej przerwie. Ekipa trzech osób to absolutne minimum do zimowej wyprawy. Przy dobrym rozłożeniu zajęć i zaangażowaniu ekipy na 100% dało się wykonać plan.

Nie będę pisał po kolei po raz kolejny że buty nie przemokły, a plecak zdał egzamin tak jak wełna, bo to juz było sto razy opisywane. Mam nadzieję że Kezid jako nowy członek Jaćwieskiego zwiadu opisze szczegółowo swoje wrażenia, doznania, itp.

Także opiszę jedynie jakie były nowości, itp:


Tarcze: po raz pierwszy wyruszyliśmy wszyscy z tarczami, nie były może one zbyt ciężkie, ale za to bardzo nie poręczne w przypadku posiadania tak rozległego ekwipunku. Nie spaliśmy na tarczach, tylko klasycznie na kupie igliwia, ale za to zrobiliśmy ściankę szałasu z "muru tarcz" który jak się okazało doskonale odbijał ciepło, ekranując nam całą jedną stronę.

Ubranie: z nowych rzeczy miałem szaliczek z wełnianej tkaniny (rewelka) i skórzane rękawice z korzucha baraniego, które grzały mnie cały czas i świetnie sprawdzały sie przy ciąganiu i rąbaniu drewna (wzmocniona skórą licową pracująca część rękawic), ale za to nie dały rady wyschnąć do końca wyprawy. Buty nowej konstrukcji działały jak kalosze.

Toporki: byłem tak zadowolony z moich dwóch małych bohaterów, że nawet niechcący poczyniłem taniec brzucha na ich cześć, podczas nocnej warty

Trasa, pogoda, kondycja a ekwipunek: oczywiście ledwo udało nam się zrobić zamierzoną podczas zwiadu trasę, wysoki w niektórych miejscach do kolan śnieg nieźle nas hamował, także przejście bez rakiet i nart tych 9-10km (łącznie w obie strony) było dla nas wystarczającym wyzwaniem. Mały mróz pierwszego dnia był okej, ale odwilż która przyszła w nocy była dobijająca, przeszywający chłód, wszechogarniająca wilgoć i obklejający śnieg dały nam się we znaki. Taraz jestem pełen podziwu dla Tomola że tak mężnie śmigał z wiatą, bo ile w pierwszy dzień ciężar ekwipunku był znośny, o tyle podczas powrotu przemoczona i zmrożona wiata wraz z 20 metrami liny swoje warzyły (wszystko jeszcze schnie w chałupie). Także sprawnie wciskało mnie to w śnieg w połączeniu z resztą ekwipunku, tarczą, dwoma toporkami itp.

Reasumując: najważniejsze że było niesamowicie i że przez cały czas mielismy wyjątkowo wysokie morale. Cieszę sie też że całej trójce sie podobało i że każdy ma jakieś tam nowe przemyślenia.

Teraz czekam na szczegółowe sprawozdania reszty ekipy ...