Co prawda dawno temu to było bo przed zimową wyprawą ale dopiero teraz się zebrałem żeby opisać swoje doświadczenia z wypalaniem lnu.  Użyłem zarówno naturalnego lnu z cienkich i grubych worków jak i lnu barwionego na niebiesko i z wzorkami z farby. Jednym słowem poszło wszystko co było pod ręką.  Len ułożony w puszki blaszane od perfum z wywierconym otworem. 

1. Len ułożyłem w jednej puszce   ścisłe do tego stopnia że ledwo go wcisnąłem i w drugiej opcji znacznie luźniej.  Efekt jest taki że zbyt mocno ściśnięty się nie nawęgli. Zbyt luźne układanie to znowu marnowanie miejsca i czasu na wypalanie. Sam materiał moim zdaniem nie odgrywa większej roli choć cienki nieco lepiej się nawęgla. Wadą jest to że cienki materiał po nawęgleniu rozpada się w dłoniach.

2. Dziurka w puszce służy do odparowania wilgoci. Puszki są na tyle nieszczelne że na zawiaskach len łapie ogień i trochę się wypala w środku.  Nie jestem pewien czy większa liczba dziurek nie była by korzystna jednak pojawiają się przypuszczenia że dłużej będzie się rozgrzewała ze względu na utratę ciepła  i może łatwiej dość do zapłonu z powodu dostarczania dużej ilości tlenu.

3.  Przed zatkaniem dziurki drewnianym kołeczkiem wystruganym z czegokolwiek puszka musi się dobrze wygrzać. W moim przypadku zajęło to aż około 40 minut.  Puszka która przed zakorkowaniem rozgrzewała się 20 minut nie wyszła. Len się nie nawęglił a cała puszka w środku była pokryta mokrym osadem wytrąconym z lnu.

4. Podobno nie powinno się otwierać puszki zanim ostygnie bo len się zapali. Ja otworzyłem od razu i nic się nie stało więc traktuje to jako głupotę internetową.


5. Len wypalałem na palenisku kowalskim w którym rozpaliłem popularny Eko-groszek.  Wypalać da się na wszystkim z tym że inna temperatura opału skraca bądź wydłuża wypalanie. 



W tej puszce len ułożyłem za ciasno

W tej puszce len ułożony był dobrze i posłużył do rozpalania ognia na zimowym wyjściu.

I jeszcze fotka puszeki zakorkowanych gdzie dopiero po zatkaniu dokonuje się właściwy proces nawęglania.